Li(e)ve (S)chat

            Ben is begin vijftig en na een stukgelopen relatie weer vrijgezel. Hij besluit zijn geluk via internet te proberen en gaat op zoek naar leuke vrouwen. Niet met serieuze bedoelingen, nee – veel  meer om lekker te flierefluiten. Hij ontbeert zowel het uiterlijk van een fotomodel als zijn linkerarm maar dergelijke trivialiteiten weerhouden hem allerminst. Via Marktplaats en verschillende spelletjessites komt hij in contact met heel veel heel verschillende vrouwen. De avonturen die Ben meemaakt beginnen allemaal met een potje chatten en nemen daarna vaak een hilarische, soms een ontroerende en af en toe zelfs een verbijsterende wending. In smakelijke bewoordingen beschrijft Ben zijn al dan niet pikante ervaringen met een keur aan lieve, gekke, christelijke, onderdanige, frigide, nymfomane en asociale vrouwen. 

Ik hou niet van foto’s uitwisselen en ofschoon me dat een enkele keer ook wel eens duur is komen te staan werd ik veruit de meeste keren aangenaam verrast door de looks van mijn tafeldame. Zo ook met Monique. De omschrijving die ze van zichzelf had gegeven klopte precies – en dan heb ik het niet over de ontbrekende baard en snor. Een kittig vrouwtje, zou mijn vader zaliger genietend hebben gezegd bij de aanblik van de kleine, goed geproportioneerde vrouw die me in het restaurant tegemoet liep. Haar glimlach was warm en oprecht en haar ogen twinkelden keurig mee in de maat. Aan de hand die ze me toestak was te zien dat ze regelmatig een manicure nam en haar parfum was beschaafd en toch opwindend. Oftewel: gefeliciteerd, Ben: dit was een succesje! Monique bleek een hekel te hebben aan tijd verspillen en ze bleef diezelfde nacht bij me slapen. ‘Het is toch weekend, dus de jongens zie ik pas weer morgenavond,’ refereerde ze aan haar drie zoons die hun adolescentie iedere zaterdagavond plachten te uit te leven in de locale kroeg. Ze was ook nog eens lekker in bed. Niet verlegen maar ook niet zo’n cougar  die me voor het welzijn van mijn lid deed vrezen. Ik begon zowaar een beetje te dromen van de gevonden soulmate. 

De zondagochtend leende zich uitstekend voor uitslapen en dat zouden we ongetwijfeld gedaan hebben als de deurbel ons niet wreed op het onchristelijke tijdstip van half tien zou hebben gewekt. ‘Ik ga wel,’ mompelde ik groggy en ik greep mijn ochtendjas. ‘Goedemorgen, mijnheer,’ riep een kloek geklede dame hartelijk zodra ik de deur openzwaaide. Mijn door vermoeidheid benevelde brein registreerde verbaasd een tweetal van vrouwelijke kunne op de galerij. De langste van de twee, die mij zojuist oprecht goedemorgen had gewenst, droeg een duffelse jas die voor het laatst in de mode was halverwege de jaren zeventig. Dat ze dat ding tot aan haar kin had dichtgeknoopt en er een totaal detonerend hoedje bij droeg maakte de zaak er niet beter op. Het andere exemplaar, beduidend geringer van gestalte, had niet goed opgelet toen de modepolitie op RTL had uitgelegd dat je beter geen enkellange rokken kunt dragen als je de één meter vijftig niet overstijgt. Al helemaal niet als die rok van een onbestemde, vaal-donkerblauwe stof is gemaakt. Maar waarschijnlijk keek dit blije koppel geen RTL. Waarschijnlijk keken ze helemaal geen tv. Want aldus uitgedoste mensen, die op zondagochtend zo staan te stralen aan je voordeur en die bovendien zijn toegerust met reeds lang in onbruik geraakte lederen boekentassen – zulke mensen kunnen maar tot één soort horen: Jehova’s Getuige. ‘Wij komen de Blijde Boodschap verkondigen,’ kirde de kleine, ‘mogen wij even binnenkomen?’ “Nee, nee, nee!” schreeuwde mijn innerlijke stem ferm. ‘Eh… ogenblikje,’ stuntelde mijn uiterlijke stem laf. ‘Even aan mijn vriendin vragen wat zij ervan denkt.’ Ik keerde me om naar de openstaande slaapkamerdeur. 

Koortsachtig dacht ik na. Hoe moest ik die lui kwijtraken? Ik vervloekte mijn natuurlijke neiging tot galantheid en harmonie want die verhinderde mij om gewoon plompverloren de deur voor de neuzen van die twee kwezels dicht te smijten. Ik staarde wanhopig de slaapkamer in. Monique draaide zich net om in bed en stak een welgevormd been onder het dekbed uit. Het lichte gekreun dat ten gevolge van die inspanning aan haar lippen ontsnapte deed mijn geslachtsdeel verheugd opspringen en opeens wist ik hoe ik zonder al te veel moeite van de meisjes van JG af kon komen. ‘Liefje,’ baste ik opgewekt en met luide stem, ‘er zijn hier twee dames om over ’s Heren Blijde Boodschap te praten.’ Verbaasd opende Monique haar ogen, om ze weer giechelig toe te knijpen toen ze a) de uitdrukking op mijn gezicht zag en b) mijn ferme erectie ontwaarde toen ik sluiks het pand van mijn ochtendjas wat opzij trok. Ik praatte verder en wiebelde lichtjes met mijn billen in het ritme van de woorden, zodat mijn pik heen en weer zwaaide. ‘Wat zeg je ervan, schat: gaan we praten met Jehova’s Getuigen of gaan we neuken?’ Achter me hoorde ik één van de twee happen naar adem terwijl de andere, ik gok de lange, een ontstelde knor niet kon onderdrukken. ‘Ehm…’ Monique nam haar tijd, ondertussen gekmakend langzaam het dekbed omlaag trekkend zodat haar pronte borstjes door de plotselinge kou gedwongen werden hun tepeltjes keihard op te richten. Mijn paal groeide acuut nog vijf centimeter. ‘Nou… neuken toch maar!’ zei Monique met heldere stem. Ik schikte kuis mijn ochtendjas, hoopte dat mijn erectie enigszins verdoezeld werd door de slippen van de ceintuur en keerde me om naar het inmiddels significant verbleekte tweetal.

‘U hoort het, dames, goedemorgen!’ en zonder het geringste spoor van haast sloot ik de deur. Heel even dreigde de verbijstering in de ogen van duo Wat en Halfwat mijn libido negatief te beïnvloeden maar Moniques verleidelijke stem bleek alle compensatie die ik nodig had. We vrijden loom en uitgebreid. Nadat we bekomen waren van de slappe lach, welteverstaan.